Założył w Krotonie szkołę pitagorejczyków w roku 529 p.n.e., będąc m.in. spadkobiercą idei Ferekydesa z Syros i Hermodamasa z Samos^[11]. Od ok. 509 p.n.e. przebywał w Metaponcie, choć według niektórych tylko 40 dni. Wykłady odbywały się w jego domu, a na swoich uczniów wybierał osoby zdolne do milczenia, które byłyby w stanie zachowywać w tajemnicy jego nauki. Za nieprzyzwoite uważał „uliczne filozofowanie”, co mogło się jednak sprowadzać do plotek na temat wychowania lub zwykłej niedyskrecji^[12]. Nauczał ukryty przed słuchaczami, dla których miało być to jedynie formą próby^[13], stosując przekaz przy pomocy symboli, tak jak czynili to Egipcjanie^[14].

Urodzony

-ur. ok. 572 p.n.e.

– zm. ok. 497 p.n.e. w Metaponcie

grecki matematyk, filozof, mistyk kojarzony ze słynnym twierdzeniem matematycznym nazwanym jego imieniem. Według większości opisów Pitagoras żył około 80 lat, chociaż relacja anonimowego autora twierdzi, iż żył on aż 104 lata

• O liczeniu piasku – o wielkich liczbach i o nieskończoności. Rozszerzył tu system liczbowy Greków (dotychczas sięgający liczby 10000 – miriada) i oszacował liczbę ziarenek piasku we wszechświecie jako 10 63 {\displaystyle 10^{63}} . Największą rozważaną przez niego liczbą była 10 8 ⋅ 10 16 {\displaystyle 10^{8\cdot 10^{16}}} .
• O liniach spiralnych – wprowadził tu spiralę Archimedesa
• O kuli i walcu – wyprowadza wzory na pole powierzchni i objętość kuli, walca i czaszy kulistej.
• O konoidach i sferoidach – o krzywych stożkowych
• O ciałach pływających – definicja praw hydrostatyki i aerostatyki
• Elementy mechaniki – podstawy mechaniki teoretycznej
• O liczbie PI – badał liczbę Pi